انواع تارهای عضلانی:

تارهای ماهیچه ای بر اساس سرعت انقباض خود به دو دسته زیر تقسیم می شوند:

1. تارهای عضلانی کند

2. تارهای عضلانی تند

تارهای عضلانی کند:

تارهای عضلانی کند همان طور که از نامشان پیداست، سرعت انقباض کمی دارند یعنی سرعت تبدیل ATP به ADP توسط سرهای میوزین در آن ها کم است.

این تارها عمده انرژی مورد نیاز خود را از تنفس هوازی می گیرند و به واسطه مقدار زیاد رنگدانه قرمز میوگلوبین خود می توانند مقداری اکسیژن در سیتوپلاسم سلول های خود ذخیره کنند.

این شرایط سبب می شود که تارهای عضلانی کند، دیرتر خسته شوند و در ورزش های طولانی مثل دومیدانی ماراتن عملکرد موثری داشته باشند.

تعداد اندامک میتوکندری در تارهای ماهیچه ای کند زیاد است و با ورزش نیز بیشتر می شوند.

بنابراین ویژگی های تارهای عضلانی کند را می توان اینگونه فهرست کرد:

• رنگدانه قرمز میوگلوبین زیادی دارند.
• در سیتوپلاسم سلول های خود اکسیژن ذخیره می کنند.
• انرژی خود را از تنفس هوازی می گیرند.
• دیر خسته می شوند.
• میتوکندری زیادی دارند.
• در ورزش های طولانی مدت به کار می روند.

تارهای عضلانی تند :

این تارها دومین نوع از انواع تارهای عضلانی هستند.

تارهای ماهیچه ای تند سرعت انقباض بالایی دارند یعنی سرعت تبدیل ATP به ADP در سرهای میوزین آن ها بالاست.

این تارها در مقایسه با تارهای عضلانی کند، میوگلوبین و میتوکندری کمتری دارند.

بیشتر انرژی مورد نیاز خود را  از تنفس بی هوازی تامین می کنند و قابلیت ذخیره اکسیژن در آن ها کمتر است.

از این رو تارهای عضلانی تند، زود خسته می شوند و در ورزش هایی نظیر دو سرعت یا وزنه برداری عملکرد خوبی دارند.

با ورزش کردن مقدار میوگلوبین در تارهای ماهیچه ای تند زیاد می شود و به تارهای کند تبدیل می شوند.

بنابراین ویژگی های تارهای عضلانی تند را می توان اینگونه فهرست کرد:

• رنگدانه قرمز میوگلوبین کمتری دارند.
• در سیتوپلاسم سلول ها خود اکسیژن کمی ذخیره می کنند.
• انرژی خود را از تنفس بی هوازی می گیرند.
• زود خسته می شوند.
• میتوکندری کمی دارند.
• در ورزش های کوتاه مدت به کار می روند.